រោគទឹកនោមផ្អែមកេីតមានឡើងពេលដែលរាង្គកាយយើងផលិតអ័កម៉ូន អុិនស៊ុលិន (អ័កម៉ូនម្យ៉ាងផលិតដោយលំពែង) មិនគ្រប់គ្រាន់ ឬប្រើប្រាស់វាមិនត្រឹមត្រូវ ។ រាង្គកាយយើងត្រូវការអ័កម៉ូននេះក្នុងការបំលែងអារហារឲ្យទៅជាថាមពល ។ បេីខ្វះអ័កម៉ូននេះ គ្លុយកូស (ជាតិស្ក) ដែលមានក្នុងអារហារដែលយើងបរិភោគ នឹងកើនឡើងក្នុងឈាម បណ្ដាលឲ្យកំរិតជាតិស្កក្នុងឈាមឡើងខ្ពស់ ។ យូរៗទៅ កំរិតជាតិស្កក្នុងឈាមខ្ពស់នេះ អាចធ្វេីឲ្យខូចសរសៃប្រសាទ ភ្នែក ក្រលៀន បេះដូង និងសរសៃឈាម ។ ការខូចខាតនេះ អាចនាំឲ្យមានបញ្ហាសុខភាពធ្ងន់ធ្ងរផ្សេងៗទៀត ដូចជាជំងឺបេះដូង ឬជំងឺក្រលៀន ។
ក្នុងដំណាក់កាលដំបូងៗ អ្នកមានរោគទឹកនោមផ្អែមមិនទាំងដឹងខ្លួនថាមានរោគនេះផង ។ រោគនេះមិនអាចព្យាបាលឲ្យជាសះស្បើយបានឡើយ ។ ប៉ុន្ដែ យើងអាចទប់ស្កាត់កុំឲ្យកំរិតជាតិស្កក្នុងឈាមឡើងបាន ឬអាចពន្យារកុំឲ្យជំងឺនេះឆាប់កើតមានចំពោះរូបយើង ដោយយកចិត្ដទុកដាក់កែប្រែទំលាប់មិនល្អក្នុងការរស់នៅរបស់យើង ។
រោគទឹកនោមផ្អែមមានបីប្រភេទ ។ ទាំងបីប្រភេទ សុទ្ធតែបណ្ដាលមកពីអ័កម៉ូនអុិនស៊ុលិនមិនអាចជួយបំលែងជាតិស្ក ឲ្យទៅជាថាមពលដែលរាង្គកាយត្រូវការ ។
រោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ១
ប្រព័ន្ធការពាររាង្គកាយកំទេចកោសិកាផលិតអុិនស៊ុលិននៅក្នុងលំពែង ។ កោសិកាទាំងនោះឈប់ផលិតអុិនស៊ុលិន ហើយរាង្គកាយយើងមិនអាចប្រើប្រាស់ជាតិស្កជាថាមពលទៀតបាន ។ អ្នកមានរោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ១ នេះ ត្រូវចាក់បញ្ចូលអុិនស៊ុលិនជាប្រចាំ ទើបអាចរស់បាន ។ រោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ១ នេះអាចកើតមានចំពោះបុគ្គលគ្រប់វ័យ ប៉ុន្ដែភាគច្រើនកើតចំពោះកុមារ ឬអ្នកអាយុក្រោម ៣០ឆ្នាំ ។
រោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ២
ក្នុងករណីនេះ គឺលំពែងផលិតអុិនស៊ុលិនមិនគ្រប់គ្រាន់ ឬរាង្គកាយអ្នកជំងឺមិនអាចប្រើប្រាស់អុិនស៊ុលិនឲ្យបានត្រឹមត្រូវ ។ រាង្គកាយអ្នកជំងឺបដិសេធមុខងាររបស់អុិនស៊ុលិន ហើយគ្លុយកូសមិនអាចចូលទៅក្នុងកោសិកាបានល្អ ។ រោគទឹកនោផ្អែមប្រភេទ ២ នេះ ច្រើនកើតចំពោះបុគ្គលវ័យ ៤៥ឆ្នាំឡើង ប៉ុន្ដែកុមារក៏អាចកើតដែរ ។
រោគទឹកនោមផ្អែមពេលមានគភ៌
ចំពោះស្រ្ដីមួយចំនួន ការប្រែប្រួលអ័កម៉ូនក្នុងពេលមានផ្ទៃពោះ ធ្វើឲ្យតម្រូវការអុិនស៊ុលិនច្រើនលើសរាង្គកាយអាចផលិត ហើយបណ្ដាលឲ្យទៅជាកើតរោគទឹកនោមផ្អែមនេះ ។ ក្រោយសំរាលកូនរួច កំរិតជាតិស្កក្នុងឈាមត្រឡប់មកជាធម្មតាវិញ ហេីយរោគទឹកនោមផ្អែមនេះក៏បាត់ទៅវិញដែរ ។ ទោះជាយ៉ាងនេះក្ដី ចំពោះស្រ្ដីដែលកើតរោគទឹកនោមផ្អែមក្នុងពេលមានគភ៌នេះខ្លាំង ពួកគេអាចមានគ្រោះថ្នាក់កើតរោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ២ ក្នុងពេលអនាគត ។
រោគសញ្ញា
រោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ១ មានរោគសញ្ញាដូចជា ចេះតែស្រេកទឹកខ្លាំង ឃ្លានអារហារខុសប្រក្រតី បត់ជើងតូចញឹក ស្រកទំងន់ និងអស់កំលាំង ។ រោគសញ្ញាទាំងនេះអាចនាំឲ្យមានបញ្ហាធ្ងន់ធ្ងរយ៉ាងឆាប់រហ័ស ដូចជាសន្លប់ធំ និងបាត់បង់ជីវិតក៏មាន ។ បេីអ្នកសំគាល់ឃើញរោគសញ្ញាទាំងនេះ ចូរទៅពេទ្យជាបន្ទាន់ ។
ចំពោះរោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ២ វិញ រោគសញ្ញាអាចមិនច្បាស់លាស់ឡើយ ឬអាចគ្មានរោគសញ្ញាផងក៏មាន ។ រោគសញ្ញាស្រពិចស្រពិល មានដូចជា៖ ស្រវាំងភ្នែក ពេលមានរបួសមិនងាយជាសះស្បើយ ស្ពឹកឬឆៀបៗដៃជើង ងាយដំបៅ ។ ចំពោះរោគសញ្ញាទាំងនេះ ជួនកាលយើងអាចមិនចាប់អារម្មណ៍ ។ ដូច្នេះ រោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ២ នេះ អាចមានក្នុងខ្លួនយើងជាច្រើនឆ្នាំដោយយើងមិនដឹងខ្លួន ។
ចំពោះស្រ្ដីដែលកើតរោគទឹកនោមផ្អែមពេលមានគភ៌ គឺគ្មានរោគសញ្ញាឡើយ ។ គ្រប់ស្រ្ដីមានផ្ទៃពោះ ត្រូវពិនិត្យមើលរោគទឹកនោមផ្អែមក្នុងត្រីមាសទី២ ។ ការពិនិត្យនេះ គឺកាន់តែសំខាន់ចំពោះស្រ្ដីដែលមានគ្រោះថ្នាក់ខ្ពស់ ។
តើខ្ញុំមានគ្រោះថ្នាក់នឹងកើតរោគទឹកនោមផ្អែមទេ?
កំរិតគ្រោះថ្នាក់កើតរោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ១ មិនច្បាស់លាស់ឡើយ ។ ប៉ុន្ដែពូជជាកត្ដាមួយ ។ ចំណែកឯរោគទឹកនោមផ្អែមប្រភេទ ២ និងទឹកនោមផ្អែមពេលមានគភ៌ មានកត្ដាគ្រោះថ្នាក់ដូចខាងក្រោម៖
- គ្រួសារមានប្រវត្តិមានរោគទឹកនោមផ្អែម ។
- លើសទំងន់ ឬធាត់ ។
- មិនធ្វើចលនាគ្រប់គ្រាន់ ឬមិនហាត់ប្រាណ ។
- លើសឈាម ។
- ជាតិខ្លាញ់ក្នុងឈាមមិនធម្មតា ។
- មានជំងឺបេះដូង ឬជំងឺសរសៃឈាម ។
- មានរោគទឹកនោមផ្អែមពេលមានគភ៌ ។
- ពូជសាសន៍ខ្លះមានរោគទឹកនោមផ្អែមច្រើន ដូចជាជនជាតិស្បែកខ្មៅ និងអាសុី ។
- ស្រ្ដីដែលធ្លាប់មានជំងឺស្បូន ។
- មានស្នាមឆ្នូតខ្មៅៗលើស្បែក ។
បើអ្នកមានកត្តាគ្រោះថ្នាក់ដូចខាងលេី ចូរពិភាក្សាជាមួយគ្រូពេទ្យ ដើម្បីពិនិត្យមើលរោគទឹកនោមផ្អែម ។
តើពេទ្យពិនិត្យរករោគទឹកនោមផ្អែមដោយវីធីណា?
ការពិនិត្យរករោគទឹកនោមផ្អែម គឺធ្វើឡើងដោយវាស់កំរិតជាតិស្កក្នុងឈាម ។ គេធ្វើតេស្ដពីរដង ពីរថ្ងៃផ្សេងគ្នា ។ បេីលទ្ធផលមិនប្រក្រតី គឺជាសញ្ញាថាអាចមានរោគទឹកនោមផ្អែម ។
កំរិតជាតិស្កក្នុងឈាមដែលបង្ហាញថាមានរោគទឹកនោមផ្អែមគឺ៖
- ១២៦ mg/dL ឬខ្ពស់ជាងនេះ (តេស្ដឈាមក្រោយតមអត់អារហាររយៈពេល ៨ ម៉ោង)
- ២០០ mg/dL ឬខ្ពស់ជាងនេះ (តេស្ដឈាមដោយមិនតមអារហារ តែត្រូវមានរោគសញ្ញា)
ការព្យាបាល
គន្លះឹក្នុងការព្យាបាលរោគទឹកនោមផ្អែមគឺ បរិភោគអារហារត្រឹមត្រូវ និងហាត់ប្រាណទៀងទាត់ ។ ពេទ្យអាចអោយថ្នាំជាថ្នាំលេប ឬត្រូវចាក់អ័កម៉ូនអុិនស៊ុលិនជាប្រចាំ ។ គោលដៅក្នុងការព្យាបាលរោគទឹកនោមផ្អែម គឺរក្សាកំរិតជាតិស្កក្នុងឈាមឲ្យបានក្នុងកំរិតធម្មតា តាមដែលអាចធ្វើបាន ។
អ្នកមានរោគទឹកនោមផ្អែមត្រូវដឹងថា អ្នកជំងឺខ្លួនឯងត្រូវសកម្មក្នុងការអនុវត្ដន៍ការព្យាបាលជំងឺខ្លួន ឲ្យបានទៀងទាត់រាល់ថ្ងៃ ។ ទំលាប់ក្នុងការរស់នៅរបស់អ្នកជំងឺ គឺជាផ្នែកមួយដ៏សំខាន់ក្នុងផែនការព្យាបាលរោគទឹកនោមផ្អែម ។ បុគ្គលិកពេទ្យនិងវេជ្ជបណ្ឌិត នឹងផ្ដល់ព័ត៌មានចាំបាច់ក្នុងការបង្ហាត់បង្គាប់ និងគាំទ្រអ្នកជំងឺ ដើម្បីមើលថែខ្លួនឲ្យមានប្រសិទ្ធិភាព ។
ទំលាប់ក្នុងការរស់នៅសំរាប់អ្នកកើតរោគទឹកនោមផ្អែម
- បើជក់ឬផឹក ត្រូវឈប់
- បើលើសទំងន់ឬធាត់ ត្រូវសំរក
- បើមិនសូវធ្វើចលនាឬហាត់ប្រាណ ត្រូវហាត់ប្រាណ៣០នាទី រាល់ថ្ងៃ ។
